تا انتـهای مسیـر درمــان در کنارتان هستیم

در افسانه‌های کهن، ققنوس پرنده‌ای است که از خاکستر خود متولد می‌شود. او وقتی به پایان عمرش می‌رسد، با شعله‌ور ساختن خویش، از میان خاکسترش، دوباره متولد می‌شود و به آسمان برمی‌خیزد. داستان ما نیز چنین است. سال 1392 بود که گرد هم آمدیم با یک آرزو: “ساختن خانه‌ای امن برای کسانی که در گرداب اعتیاد، امید خود را از دست داده‌اند.” اولین روزها سخت گذشت. دیدیم جوانانی را که آینده‌شان در حال خاکستر شدن بود. شنیدیم داستان مادرانی که برای نجات فرزندانشان دست به دعا برمی‌داشتند. در چشمان همسران، شک‌های بی‌پاسخ را خواندیم. اما در میان این همه تاریکی، نقطه‌ای از نور را دیدیم:
“توانایی بی‌کران انسان برای تغییر”

اولین فردی که در جمعیت رها شد، به ما ثابت کرد این راه، سزاوار رنج‌هایش است. او که زمانی اسیر مواد بود، امروز به پدری نمونه و مهندسی موفق تبدیل شده است. ققنوس، از دل همین داستان‌های کوچک متولد شد. از آن روز تاکنون، شاهد هزاران “تولد دوباره” بوده‌ایم. جوانانی که دانشگاه را به پایان رساندند، پدرانی که به آغوش خانواده بازگشتند، و مادرانی که دوباره فرزندانشان را در آغوش کشیدند.

اما داستان ما فقط آمار و عدد نیست…

داستان ما، اشک‌های شوق مادری است که پس از سال‌ها، چهره رها شده فرزندش را می‌بیند.

داستان ما، دست‌های لرزان مرد جوانی است که اولین روز رها بودنش را جشن می‌گیرد.

داستان ما، نگاه پرامید کسی است که می‌داند: “از این تاریکی، نور سربرمی‌آورد.”